Do domu

Drogę do domu mam utrudnioną bo w Antoninku grzebią przy moście i przejechać nie można. Autem nie można. Rowerem wczoraj tego nie sprawdziłam bo:
Wystartowałam z roboty i jakiś diabeł mnie podkusił żeby nie jechać standardowym szlakiem tylko kombinować objazdami. Wjechałam na nową wartostradę, potem przez rondoŚródkę, a potem gdzieś tyłem przy starej, nieczynnej i straszącej pustymi oknami wytwórni wódek dojechałam oczywiście do Malty i wjechałam na intensywnie uczęszczany przez pieszych, rolkarzy itp., doprowadzający mnie od nerwicy nadbrzegowy chodnik. Potem gdzieś błądziłam po laskach prowadzących do Antonika i wyjechałam oczywiście gdzieś, gdzie nie wiedziałam gdzie jestem i musiałam zawrócić. Potem już stwierdziłam, że nie ma co warjować tylko poszukać, na pewno przejezdny wiadukt przy stacji Antoninek i gdy go znalazłam to bardzo się cieszyłam :) Przetarabaniłam się na drugą stronę drogi na Swarzędz i wlokłam się jak nieszczęście do domu. Pare razy dzwoniły do mnie moje córki z zapytaniem "gdzie jestem", czym oczywiście doprowadzały mnie do białej gorączki, bo aby odebrać musze stanąć, wytargać z sakwy telefon, potem go wyjąć z worka (przeciwdeszczowego) i jeszcze zdążyć odebrać. Te 30km było wczoraj męczące , jakaś lepkość otaczała moje ciało i umysł, więc jak w końcu dotarłam do domu, to po kąpieli padłam jak betka i spałam do rańca, z przerwą na chwilową na rozmowę z małżonkiem mym, niestety nie wiem o czym ;p